Soms lees je een artikel waarvan je achteraf denkt van klopt dit allemaal wel? Zo’n artikel met een wat minder fijne nasmaak zeg maar. Of voor de wijnkenners onder ons een wijntje met een wat tannineuze afdronk. Voor mij is dit er zo een (Volkskrant 2 dec.). Ik werd getriggerd door het feit dat ACT werd aangehaald. Deze publicatie bevat wat mij betreft op zijn minst enkele discutabele aannames. Bijvoorbeeld: “Als je een depressie hebt doe je alles. Toch?” Is dat werkelijk (in alle gevallen) zo denk ik dan? Of “Elke nieuwe therapie claimt: dit is beter dan we hadden. Uiteindelijk wordt die claim nooit waargemaakt”. OK, laten we eens kijken, hoe nieuw is ACT eigenlijk? Een rondje Wikipedia leert ons dat ACT al bestaat sinds eind 20e eeuw en inderdaad de laatste 10 jaar aardig in opmars is in Europa/Nederland. Waarom zou dat zijn? Juist…. niet omdat het niet werkt toch? ACT-therapie zou claimen dat het beter is dan dat wat we hadden… EN…. die claim zou NOOIT waargemaakt worden… WOW! Zelfs de minder oplettende lezer zou hier wakker van moeten schrikken. Wat wordt hier nu eigenlijk met elkaar vergeleken dan? Dat wat we hadden met… snap jij het nog? OF de zinsnede: ‘Als je iemand tijdens de behandeling ziet opknappen, is het verleidelijk dat aan de therapie toe te schrijven, terwijl dat vaker niet dan wel het geval is.’ Ik denk dan OK, dat zou kunnen EN is dit eigenlijk wel belangrijk? Is dit dan een reden om geen therapie te hoeven doen of zo? Leg mij dan alsjeblieft uit waar het WEL door komt dat mensen opknappen dan kunnen we hier wellicht iets mee in welke therapievorm dan ook…
Vervolgens wordt de voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie (NVvP), Damiaan Denys, aangehaald. Volgens hem zoeken we in Nederland te makkelijk psychische hulp. Voor iedereen die denkt dat dit klopt raad ik aan het boekje “Therapiewinst” ter hand te nemen van Richard Layard & David M. Clark. Volgens mij blijkt hier namelijk het tegendeel uit. In dit geval kan ik me dus wel scharen achter de mening van de publicist namelijk dat dit cafépraat is...
Als kersverse ACT-therapeut spreek ik dagelijks mensen die in hun leven geconfronteerd worden met pijn en lijden (voor de “stickerplakkers” onder ons lees: o.a. depressie). Ik spreek voor mijzelf als ik zeg dat ik het absoluut irrelevant vind of veranderingen voortkomen uit de therapievorm of niet. Ik weet uit eigen ervaring dat er op zijn minst een relatie bestaat tussen de toegepaste therapievorm en de veranderingen die plaatsvinden bij de betrokkenen. Wat ik ook weet is dat NIETS doen NIETS oplevert… 3 maanden wachten tot het menselijke zelf-genezende vermogen zijn werk doet is voor velen begrijpelijkerwijs geen optie. Dit komt het reguliere GZ-systeem waarschijnlijk beter van pas dan de betrokkene maar meer voordelen zie ik hier persoonlijk niet in.
Moge duidelijk zijn dat ik vind dat de publicist een ’nobele’ boodschap verkondigt namelijk overschat de waarde van therapievormen niet en wees aan de voorkant duidelijk over de mogelijkheden van welke therapievorm dan ook. Precies wat we binnen ACT doen wat mij betreft o.a. door een gedegen intake toe te passen en met GEEN Agenda de therapie in te gaan oftewel geen stickerplakkerij zoals ik dat noem. Daarnaast vind ik dat de publicist zijn boodschap lardeert met ongenuanceerd voorbeelden. Dat mag ik vinden toch, niet dan? Pfew komt het toch nog goed tussen de publicist en mijzelf uhhh mijn verstand, gelukkig maar dat mijn verstand iedereen te vriend wil houden….