Ken je dat, dat gevoel van tegen een beslissing aanschurken, uitstellen, goedpraten, wegleggen, omzeilen, piekeren om vervolgens weer geen knoop door te hakken…. Vast wel, we zijn namelijk allemaal menselijk toch? Het was een paar maanden geleden toen een dierbare vriendin van mij, mij bezig zag op mijn iPhone en vroeg “wat doe jij toch allemaal met dat facebook”. Zij had zelf geen facebook, vond het maar niks EN had wel een duidelijk oordeel. Er volgde een interessante discussie over de impact en het nut van FB. Wel, einde discussie en over tot de orde van de dag… of toch niet?
En ja hoor, in de weken daarna ging het werken, de vragen die we geadresseerd hadden zoals: wat doet FB met ons gedrag, hoe bewust gaan we hier mee om, zijn FB-vrienden werkelijk vrienden, waarom delen we zaken op FB, ben je niet op zoek naar bevestiging, wat levert FB op en wat kost het, etc. spookten door mijn hoofd en haalde me herhaaldelijk uit mijn focus. En (steeds vaker) had ik van die interne dialogen waarbij mijn innerlijke criticus mij bijvoorbeeld wist te vertellen dat FB oppervlakkig is en FB contacten leeg zijn, ’t levert niks op, ’t is een ego-ding, bovendien wordt je platgegooid met ongevraagde reclame en gebruikt FB je informatie te pas en te onpas. Meestal gevolgd door een innerlijke praatsessie met mijn “goedprater” in de trant van: maar FB is toch fantastisch, je kunt er informatie delen, nieuwe contacten leggen, laten zien waar je mee bezig bent, je mening geven, je workshops aanprijzen, laten zien dat je anders bent dan anderen etc. etc. Mooi, hier komen we niet uit dus.
Nu is het al lang geen nieuws meer dat Facebook niet ontworpen is om een positieve bijdrage te leveren aan ons leven (dat sommigen van ons dat wel zo ervaren is een ander verhaal). Facebook is ontworpen om in te spelen op ons, noem het maar even angst- en beloningssysteem om zodoende zo veel als mogelijk advertentie-opbrengsten te genereren voor jawel….Facebook zelf uiteraard. Dit doen ze door ons “FB-gedrag” te monitoren, te analyseren, plat te slaan, te vergelijken, uit te persen, in de blender te gooien, weer uit te spugen en op te slaan voor later gebruik. Op zich geen punt als je dit allemaal weet en hier mee akkoord gaat, de werkelijkheid is vaak anders. Het lijkt er wellicht op dat ik anti-Facebook ben maar niets is minder waar, ik gebruik FB al jaren en doe dit nog steeds, ook al is het nog maar voor even. Als zelfs ex-CEO’s van Facebook lezingen geven waarbij ze nadrukkelijk wijzen op de “gevaren” van Facebook en adviseren om Facebook weg te houden bij onze kinderen, geeft dat op zijn minst te denken.
Ik ben zeker voor technologische vooruitgang EN voor een kritische houding ten opzichte hiervan. Dus ook hier vraag ik me dan af, wat brengt het me, wat brengt het ons als individu en als mensheid en wat kost het. Dit alleen al is brandstof voor een mooie discussie, die ik hier niet ga voeren uiteraard, sowieso is dit geschrevene mijn persoonlijke mening zoals een ieder die mag hebben.
Om mijn persoonlijke “impasse” te doorbreken ga ik bij wijze van proef Facebook voor een half jaar vaarwel zeggen. Gewoon voor de ervaring, voelen en ervaren dus. Dat is namelijk wat ik, noem het maar even sinds “mijn grote depressie” een aantal jaren geleden, met mijzelf had afgesproken. Ik wil het allemaal ervaren, niet alleen de mooie maar wellicht juist ook de pijnlijke dingen. En dat het “pijn” gaat doen is welhaast zeker, net zo zeker als het fijt dat het mooie dingen gaat opleveren… en wellicht krijg ik wel antwoord en bevestiging op de vragen en beweringen van zowel mijn innerlijke criticus als de goedprater, wie zal het zeggen.